Το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης στο Επταχώρι

Τα «κουβάρια της σιωπής» …φώναξαν! 
Η ζωή δίπλα μας…

Στις 28 Φεβρουαρίου το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κοζάνης παρουσίασε στο Επταχώρι την παράσταση «H ζωή δίπλα μας» του Μιχάλη Πιτένη από την Κοζάνη, που είναι βασισμένο στη συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα «Τα κουβάρια της σιωπής» Eίχαμε καλέσει και τον κ. Πιτένη, για να μας μιλήσει ο ίδιος για το έργο του, όμως λόγω "αποκράς σν' Κόζιαν" δε μπόρεσε, ενώ πολύ θα το ήθελε μας είπε...

Ευχαριστούμε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Κοζάνης για ό,τι μας πρόσφερε…

Η παράσταση δόθηκε στο πνευματικό κέντρο Επταχωρίου.

Μας είπαν ότι τόσο πολύ κόσμο, 150 άτομα, δεν είχαν αλλού στην «άγονη γραμμή». 

Οι περισσότεροι ήταν μόνιμοι κάτοικοι, οι υπόλοιποι ήταν Επταχωρίτες που είχαν έρθει στο χωριό από την πόλη όπου μένουν (Καστοριά, Θεσσαλονίκη, Βέροια, Αθήνα, Πτολεμαΐδα), για την Αποκριά…

Μας άρεσε λοιπόν η παράσταση και γι’ αυτό ...χειροκροτήσαμε "απ' την καρδιά μας", ειλικρινά, «ορεξιάτκο» χειροκρότημα (είπε κάποιος δίπλα μου), κι όχι τυπικό κι έτσι για να τους τιμήσουμε, από ευγένεια προσποιητή μιας κι ήρθαν στο χωριό μας κάνοντας 100 χλμ. δρόμο. Τους είπαμε να μας ξανάρθουν, αφού και τις δυο φορές μάς ευχαρίστησαν. 

Η παράσταση δεν ήταν τυπική, είχε μια πρωτοτυπία (που συνηθίζεται τελευταία). Δύο μόνο ηθοποιοί  έπαιξαν όλους τους ρόλους. Όπως στην αρχαιότητα δηλαδή. Τρεις ήταν οι ηθοποιοί – υποκριτές που έπαιζαν όλους τους ρόλους (ξεκίνησαν με έναν, μετά δύο και τέλος τρεις).

Αυτό λοιπόν ήταν κάτι γοητευτικό! Μπορεί να το κάνουν και για λόγους οικονομίας, όμως το πέρασμα από τον ένα ρόλο στον άλλο είναι δύσκολο. Η εναλλαγή  ρόλων θέλει υποκριτική τέχνη… Το κατάφεραν θαυμάσια εκείνο το βράδυ οι ηθοποιοί μας, αλλά και ο συγγραφέας-σεναριογράφος, βεβαίως και ο σκηνοθέτης… Και η μουσική επένδυση πολύ ταιριαστή... Και ο θεατής, σε τέτοια παράσταση, έχει αγωνία κατά πόσο ο ηθοποιός θα μπορέσει να περάσει από τον ένα ρόλο στον άλλο, κατά πόσο θα πετύχει να «υποκριθεί»… Έτσι ο θεατής, αγωνιώντας, συμμετέχει…

Αυτό έγινε εκείνο το βράδυ στο Επταχώρι! 

Ως και τα μικρά παιδιά είχαν αφοσιωθεί – απολάμβαναν - συμμετείχαν…

                                                                                     προλογίζοντας

Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος της κοινότητας Αρενών ανάμεσα στους συνδημότες, και όχι στην πρώτη σειρά όπως συνηθίζεται αλλού... 
σ' εμάς "μπροστά" κάθονται οι μικροί ...δημότες, για να βλέπουν τα παιδιά.

Ευχαριστούμε για την οικονομική και όχι μόνο στήριξη, πρόεδρε Δημήτρη Μπαμπούλη!

Και η μεγαλύτερη των παρευρισκομένων (μητέρα μου)...φαίνεται ευχαριστημένη, μόλις ολοκληρώθηκε η παράσταση

Πριν την παράσταση έκανα έναν πρόλογο.

Ενημέρωσα, ως υπεύθυνη πολιτιστικών της Κοινότητας Αρενών, τους παρευρισκόμενους, για το τι είναι το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και τί σημαίνει θέατρο "άγονης γραμμής" (δεν το είχα ξανακούσει...τόμαθα αφού μπήκα στην ιστοσελίδα τους). Στη συνέχεια, με πολύ σύντομο τρόπο (αφού ανυπομονούσαμε για την παράσταση…), μίλησα για την αξία του θεάτρου στη ζωή μας.

Και τέλος για «τα κουβάρια της σιωπής», τη συλλογή διηγημάτων του Μιχάλη Πιτένη, στο οποίο βασίζεται η παράσταση «η ζωή δίπλα μας».

Δε μίλησα από χαρτί, για ευνόητους λόγους, πάντως είχα ρίξει μια ματιά σε κείνα που τους είχα διαβάσει το 2007, το καλοκαίρι, όταν η κοινότητα μας είχε φέρει ένα θέατρο από την Αθήνα (και το 2008 είδαμε Μολιέρο…) Τότε είχα ξεκινήσει έτσι : «Χρόνια είχαμε να δούμε θέατρο στο χωριό μας! Η κοινότητα λοιπόν μας πάει θέατρο απόψε…»

Τώρα βέβαια ξεκίνησα κάπως έτσι:

«Πάλι θέατρο σήμερα στο χωριό μας, Τα δύο τελευταία χρόνια βλέπουμε δυο φορές το χρόνο θέατρο, καλοκαίρι-χειμώνα.

Ευχαριστούμε την κοινότητά μας, δηλαδή τον Πρόεδρο, Δημήτρη Μπαμπούλη, που δέχτηκε την πρότασή μου να φιλοξενήσουμε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης για μία ακόμα φορά.

Και τέτοια θέλουμε !

Δε φτάνει μόνο το ψωμί και το νερό για να πούμε «καλά είμαστε»

Έχουμε ανάγκη κι άλλα πράγματα για μια πιο ποιοτική διαβίωση εδώ σ’ αυτή τη χαράδρα, ανάμεσα στο Βόιο, στο Σμόλικα της Πίνδου και τις Αρένες του Γράμμου.

Το θέατρο λοιπόν είναι μέσα σ’ αυτά τα άλλα…

Έχουμε, βέβαια, τον Φιλοπροοδευτικό Σύλλογο των Απανταχού Επταχωριτών που από το 1977 (έτος ίδρυσης, ήμουν μέλος του 1ου ΔΣ) φροντίζει όσο και όπως μπορεί να συμβάλει στο θέμα των πολιτιστικών. Ευχαριστούμε και το Σύλλογό μας.

Ας δούμε όμως τώρα, ας σκεφτούμε, ας προβληματιστούμε για την αξία του θεάτρου στη ζωή μας. Τι  κερδίζουμε δηλαδή βλέποντας μια θεατρική παράσταση. Θα κατανοήσουμε καλύτερα κάτι τέτοιο ανατρέχοντας στην παλιότερη ιστορία μας, στην Αθήνα του 5ου αι. π.Χ., στον αιώνα του Περικλή, στον αιώνα της εδραίωσης της δημοκρατίας, τότε που έγινε ο Παρθενώνας και άλλα ωραία που θαυμάζουμε σήμερα…

Τότε λοιπόν δημιουργήθηκε και το θέατρο, το δράμα όπως το έμαθαν όσοι πήγαν γυμνάσιο, η τραγωδία και η κωμωδία. Οι αρχαίοι το είχαν για σχολείο, δεν πλήρωναν εισιτήριο. Φρόντιζε γι’ αυτό η πολιτεία με τα «θεωρικά» τα λεγόμενα. Παρακολουθούσαν έργα ολόκληρη μέρα… Έπαιρναν και το φαγητό τους εκεί, για να τρώνε στα διαλείμματα… Και έβγαιναν άλλοι άνθρωποι, γέμιζαν, μορφώνονταν, «εξαγνίζονταν» και συγχρόνως ευχαριστιούνταν… «το τερπνόν μετά του ωφελίμου»

Στη νεότερη Ελλάδα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, στην Κρήτη, πριν το 1669 που την κατέκτησαν οι Τούρκοι, έχουμε θέατρο («Η θυσία του Αβραάμ», «Ερωφίλη» κ. ά. )

Και συνεχίστηκε και αναπτύχθηκε το νεοελληνικό θέατρο κυρίως στην ανεξάρτητη πλέον Ελλάδα μετά την Επανάσταση του 21. Και έχουμε πολύ σπουδαίο θέατρο. Μεγάλους ηθοποιούς, σπουδαία έργα παγκόσμιας αναγνώρισης…

Και ερχόμαστε σ’ εμάς, που μαζευτήκαμε απόψε εδώ να δούμε θέατρο. Από το δημοτικό νιώσαμε όλοι μας, ιδιαίτερα οι παλιότεροι, τι ωραία που ήταν όταν παίζαμε ένα ρόλο στα σκετς, όπως τα λέγαμε, της 25ης Μαρτίου ή της 28ης Οκτωβρίου και ακόμα στο τέλος της σχολικής χρονιάς, στις «εξετάσεις», όπως λέγαμε…

Θα δούμε όμως απόψε επαγγελματίες ηθοποιούς που θα προσπαθήσουν να μας ευχαριστήσουν, ίσως και να μας διδάξουν-μορφώσουν… «Διδασκαλίες» ονόμαζαν οι αρχαίοι μας τις θεατρικές παραστάσεις.

Αυτό που έκανε η Αθηναϊκή πολιτεία του 5ου αιώνα με τα «θεωρικά» μάς το κάνει η Κοινότητά μας…

Λεν κάποιοι : «Τι το θέλουμε το θέατρο; Έχουμε την τηλεόραση και τα DVD.

Η απάντηση: «Το θέατρο είναι ζωντανό, αλλά το σπουδαιότερο: το βλέπουμε όλοι μαζί, συγχωριανοί και κοντοχωριανοί. Η τηλεόραση λέμε μας αποξένωσε, γίναμε αντικοινωνικοί… Ο Πρόεδρός μας όμως, ως πολύ κοινωνικός από ιδιοσυγκρασία, όλο και μας …ανταμώνει…

Να ΄μαστε λοιπόν καλά όλο ν’ ανταμώνουμε…