Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2009

"ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ" (Σύλλογος αποφοίτων φιλοσοφικής σχολής Α.Π.Θ.), Λογοτεχνικό αναλόγιο, 26 Φεβ. 09 Β.Π. Καραγιάννης, το έργο του

(στο βάθος, το ...παράθυρο του ωραίου, μα γλυκού υπογείου...)


Ήμουν κι εγώ (ως μέλος του "ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ") "σ’ αυτό το ωραίο, μα τι γλυκό υπόγειο, της οδού Μπρούφα 12 στη Θεσσαλονίκη", και μίλησα (στον πολύ λίγο χρόνο που μου διατέθηκε-επιβλήθηκε) για τον καλεσμένο μας...
Η ..."απολογία" του συγγραφέα και όχι μόνο, στο iparemvasi.blogspot.com
(Στη φωτογραφία: ο Β.Π. Καραγιάννης, σκυμμένος κάπως, περιμένει υπομονετικά και σαν λίγο φοβισμένος δείχνει, ασχολείται με τα δάχτυλά του (ένδειξη αμηχανίας), αφού πρέπει σε λίγο να "απολογηθεί"...)
(Μετά την αποκριά, ό,τι είπα, αλλά και ό,τι δεν με άφησαν να πω...)

7 Μαρτίου
(μια μέρα μετά τη μέρα της Μελίνας και μια μέρα πριν τη μέρα της Γυναίκας)

Αφού πέρασε κι αυτή η αποκριά...
"Έλεος μ'αυτήν την αποκριά"...θα είπε πάλι ο Β.Π.Κργννς
Να ξανάρθει!Λέω εγώ...
Ας δούμε τι είπα στις 26 Φεβρουαρίου στο "γλυκό υπόγειο" του "ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ", αλλά και τι "δε με άφησαν" να πω...
Έχοντας μπροστά μου (και δίπλα μου το συγγραφέα)καμιά 20ριά χειρόγραφες σελίδες (εντυπώσεις από τις "αναγνωστικές-ηδονικές συναντήσεις" μου ("Έχουν κι αυτά τα πάθη οι παθιασμένοι και παθημένοι από τα βιβλία»...) με το συγγραφέα-ποιητή και όχι μόνο, προσπαθούσα να διαβάσω όσα θα χωρούσαν σε 3 λεπτά που μου διέθεσαν (ενώ μου είχαν πει, ο κ. Τσολάκης δηλαδή, πριν 2 μέρες, ότι μπορώ περισσότερο...)
Βέβαια κάπου 5 μίλησα τελικά (αλλά ήθελα τουλάχιστον 15...να μην πω 45...)
Ό,τι είπα :
Ότι αξιοποίησα τον συγγραφέα στο σχολείο μου. Ότι οι απόψεις του (που τις συγκέντρωσα από τα βιβλία του) για το βιβλίο και την ποίηση βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη του 1ου Γυμνασίου Καστοριάς (μαζί με τις απόψεις-μηνύματα άλλων "σπουδαίων"...)

Τις απόψεις των άλλων σπουδαίων δεν τις διάβασα, αλλά θέλω τώρα να τις πω, αφού στις δικές τους πρόσθεσα και τις απόψεις του Κργνν...

«Και φανταζόμουν τον παράδεισο με τη μορφή μιας βιβλιοθήκης»

«Οι βιβλιοθήκες είναι η μνήμη της ανθρωπότητας»
Χόρχε Λουίς Μπόρχες
---------------------------------------------------

Ο Groucho Marx, ο διάσημος Αμερικανός κωμικός ,
είπε σχετικά με την τηλεόραση :
«Βρίσκω την τηλεόραση πολύ επιμορφωτική !!
Κάθε φορά που κάποιος ανοίγει μια τηλεόραση,
εγώ πάω σε άλλο δωμάτιο και
διαβάζω ένα καλό βιβλίο»
---------------------------------------------------

«Το βιβλίο δεν είναι κάτι που έρχεται και φεύγει. Έχει διάρκεια.
Είναι ένας φίλος, ένας σύντροφος της μοναξιάς που μένει.
Ανήκει στους αιώνες»
«Το βιβλίο δεν είναι μόνο ένα αναντικατάστατο όργανο παιδείας,
είναι ο πιο εξευγενισμένος τρόπος ψυχαγωγίας»
«Πολλές φορές το περιεχόμενό του ισοδυναμεί με τόνους
εκρηκτικής ύλης και μπορεί να ξεθεμελιώσει πρόσωπα, καταστάσεις, πολιτισμούς,
ν’ αλλάξει τη ροή της ιστορίας να δημιουργήσει ολόκληρες εποχές»
«Ένας συμπεριπατητής χωρίς απαιτήσεις.
Ένας φίλος που τον επικαλείσαι όταν θέλεις,
και τον εγκαταλείπεις όταν θέλεις επίσης,
για να τον ξαναπάρεις σιμά σου αργότερα.
Ι. Μ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΌΠΟΥΛΟΣ
-------------------------------------------------------
Eίπα, διάβασα δηλαδή, τα παρακάτω...
«…βιβλία, που τ’ απολαμβάνει βέβαια όλο το διαβαστικό σου είναι :
χέρι, σκέψη, οφθαλμός, τραπέζι, κρεβάτι, ράφι »
«…Γράφουμε, διαβάζουμε ή απλά κρατούμε τα βιβλία αγκαλιά και με τρυφερότητα όπως τα μωρά, γυμνά από κάθε περιτύλιγμα…
τα βιβλία μάς τρώνε την ψυχή, αλλά αυτή η φθορά είναι η μόνη που επιδιώκουμε και θέλουμε ίσως να βοηθήσει στη δια-φθορά του σώματος»
« το βιβλίο, αυτό το μοναδικό αντικείμενο πάθους με το οποίο ζεις μια άλλη ζωή…»
Και για βιβλίο που δε θα διαβάσει, όπως δηλώνει :
«…το χαϊδεύω με τα μάτια με τα χέρια με όλες τις αισθήσεις που βοηθούν στην ολική κατανόηση του ωραίου.»
«…το χαζεύω, το χαϊδεύω εντελώς κι αν όχι μετ’ αναγνωστικού έρωτος, σίγουρα με τον αντίστοιχο βιβλιοκτητικό, αφού φορές η απόκτηση ενός βιβλίου προέχει ακόμα και αυτής της ανάγνωσής του. Έχουν κι αυτά τα πάθη οι παθιασμένοι και παθημένοι από τα βιβλία »

Β. Π. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
(συνεχίζεται...)

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Ο μηνίσκος της Σελήνης

Ό,τι είδα σήμερα το πρωί λίγο πριν βγει ο ήλιος...(6,30-7,
το θερμόμετρο του μπαλκονιού στο -7, και τα χέρια να ξυλιάζουν..."και τι μ' αυτό;"
μου τραγούδησε το φ......α του Πλάτωνα)
Η Σελήνη στην 27η μέρα της...(χάση)
Θα την περιμένουμε σε λίγες μέρες (ως Νέα Σελήνη) δυτικά, στο λυκόφως, πάνω από το Γράμμο...


και 10 λεπτά αργότερα...

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2009

Έρωτας, θεός;

(Λένε : "Παγκόσμια Ημέρα του Έρωτα" σήμερα. Ας τον υμνήσουμε...)

Έρωτας ο Μέγας Εξόριστος

Η ζωή μας θεμελιώνεται πλέον πάνω στη μοναξιά και την απουσία νοήματος. Το μαρτυρεί η ανύπαρκτη ή εξωφρενικά ιδιοτελής επικοινωνία μας και το χαμηλό μας πολιτιστικό επίπεδο – έλλειψη σεβασμού προς τον διπλανό αλλά και τη ζωή την ίδια.

Ο ψυχισμός μας μεταλλάσσεται.

Ο κυνισμός, το συμφέρον, το μίσος, το έγκλημα επικυριαρχούν.

Τα συναισθήματα, η αλληλεγγύη, η φιλία, η αγάπη καταχωνιάζονται στο χωνευτήρι της ομοιομορφίας, ομοιοστασίας, ισοπέδωσης.

Ο ορίζοντας της ανάκαμψης του ανθρώπου, μιας περαιτέρω προσπάθειας εξανθρωπισμού του, είναι σκοτεινός και ολοένα απομακρύνεται.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει το ζοφερό αυτό κλίμα; Μπορεί να βρεθεί θραύστηρ κάποιος να διαλύσει το κέλυφος του κάθε εαυτούλη; Ζει η ελπίδα να διασωθεί ο άνθρωπος, να τρέξει και πάλι στους λειμώνες του παιχνιδιού, της ποίησης, της συνύπαρξης; Μπορούμε να αποκτήσουμε τη συνείδηση του πολίτη; Να εδραιώσουμε μια υγιή δημοκρατία; Είναι δυνατόν να εκδιώξουμε τα εξουσιαστικά πλέγματα, να κοιταχτούμε στα μάτια; Μπορεί η χημεία της ένωσης δύο βλεμμάτων να γεννήσει το νέο άνθρωπο, το συμπάσχοντα, τον ανιδιοτελή;

Η απάντηση σε όλα τα ως άνω ερωτήματα είναι ο έρωτας.

Τι εστί έρως λοιπόν; ! Σύμφωνα με τον Τζιάκομο Καζανόβα: Έρως, ο μή ορισμός! Της φύσεως ο Θεός. Η γλυκύτερη πικρία , η πικρότερη γλυκύτης. Τέρας θεϊκό, που ορίζεται μόνο διαμέσου των παραδόξων. Έρωτας κατά τον Ηλάκλειτο δεν είναι «αυτό ή εκείνο. Είναι αυτό εκείνου και εκείνο αυτού, ο πόλεμος και η ειρήνη, το οιονεί άφατον, η άγρια ηρεμία, η ήρεμη αγριότητα.

Ο έρωτας είναι βίωμα, μανία, μη λόγος, θεότητα, πένης, δαίμονας, παγίδα.

Πώς γίνεται όλες αυτές οι ιδιότητες, ουδεμίαν σχέση έχουσες με τον ορθολογισμό, να δώσουν απάντηση στο σημερινό αδιέξοδο;

Ο έρωτας ως αξία
Ο έρωτας είναι ο ανατροπέας της καθημερινότητας, η οποία απαιτεί σύνεση, λογική, συμβιβασμό. Για τούτο και οι άνθρωποι τον φοβούνται. Πώς ν΄ αντέξουν το πάθος; Πώς να αντιμετωπίσουν την τραγικότητα του έρωτα; Ο έρωτας εμφανίζεται σύμφωνα με τον Μαξ Σέλερ όπου υπάρχει το Άνω και το Κάτω, το Ευγενές και το Ευτελές.
Ο Ρολάν Μπάρτ μιλά για έναν διαφορετικό κόσμο, μη αναγώγιμο στις επιστημονικές κατηγορίες. Δεν πρόκειται πια για γνώση, πρόκειται για αξίες. Αξία της έξαρσης, του πόνου, της γλυκύτητας, της πλήρωσης, του απροσδιόριστου, της ξαφνικής αίσθησης αφανισμού, της εκλογής του άλλου, του μαζέματος. Απέναντι κι ενάντια στα πάντα, το υποκείμενο βεβαιώνει τον έρωτα ως αξία.

Σήμερα επικρατεί μια εκχυδαϊσμένη μορφή του έρωτα βασισμένη στην ταχεία αποκόμιση ηδονής, μια βίαιη διάλυση της τελετουργίας του. Πού χάθηκε το ιερόν του έρωτα; Γιατί τον μετατρέψαμε σε στείρο σεξουαλισμό; Γιατί, ενώ καταφέραμε να απελευθερωθούμε από τις ενοχές που μας είχε φορτώσει η Εκκλησία και ο χριστιανισμός για το σώμα μας, φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε το σώμα μας καταναλωτικό προϊόν;

Διότι απλούστατα, εφηύραμε νέες αξίες κινούμενοι από άγχος και ματαιοδοξία. Αυτές της πολιτικής ανέλιξης, της πρόσβασης στην εξουσία, της δόξας, του πλουτισμού. Πώς να βρεθεί χρόνος να ξοδέψει κανείς το σώμα του και την ψυχή του;

Γιατί πρωτίστως αυτό είναι ο έρωτας: το ξόδεμα, το να δίνεις ανιδιοτελώς την πιο αρχέγονη αγωνία σου στην αγωνία του άλλου.

Ο έρωτας είναι το θαύμα του πολιτισμού, έλεγε ο Σταντάλ. Ο έρωτας είναι μια φυλακή, αντιτείνουν πολλοί. Μια φυλακή ωστόσο απείρων δυνατοτήτων απελευθέρωσης του εγώ, το οποίο ανακαλύπτει τη διττή του φύση του καλού και του κακού.

Ο έρωτας είναι γιορτή, και γιορτή είναι η πανάρχαια προσπάθεια του ανθρώπου να συνυπάρξει. Είναι και Μέγας Πόνος. Αλλά μόνο μέσα από τον πόνο ανακαλύπτει ο άνθρωπος τα όριά του, τη μικρότητά του, το μεγαλείο του.

Να ερωτευθούμε, ναι: την εκρηξιγένεια των στιγμών μας, το πύρωμα των καταστάσεων, τις εσχατιές της σωματοψυχής, τη δημιουργία, την τέχνη, το λόγο, τον πολιτισμό. Μια από τις μεγαλύτερες διεγέρσεις είναι για παράδειγμα, το σκίσιμο με χαρτοκόπτη των φρέσκων σελίδων ενός νεοεκδοθέντος βιβλίου.

Ο έρωτας είναι αισθητικό φαινόμενο, διότι μας αναγκάζει να βλέπουμε τη ζωή σ΄ ένα άλλο επίπεδο όπου δε χωρούν οι πολλοί, όπου κατοικεί η ομορφιά, η δική μας ομορφιά, του καθενός ξεχωριστά. Σ΄ ένα επίπεδο ωκεανού, όπου η αντάρα και η γαλήνη, η φουρτούνα και ο αφρός αναγγέλλουν το θρίαμβο της ζωής.

Χωρίς τον έρωτα δεν ανατρέπονται κατεστημένες δομές και συνειδήσεις. Έρωτας αείζωος και ευκλεής, έμφορτος την αγωνία και την ουσία, εχθρός και άγγελος του θανάτου. ΄Έρωτας – κοχλασμός του αίματος, τρέμισμα των κυττάρων, των σπλάχνων αντάριασμα. Έρωτας η χαρά της ζωής αλλά και ο πόνος της.

Οφείλουμε να επικαλούμεθα τον έρωτα.
Πρώτον για να στηλιτευθεί ο εκχυδαϊσμός του, η γύμνια του, το εμπόριό του και δεύτερον, να υπομνησθούμε ότι είναι ο κινητήριος μοχλός ανάπτυξης των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Ότι αυτός μόνο μπορεί ν΄ αντισταθεί στην ισοπέδωση των αξιών και την ομοιοστασία του είδους.
Ότι είναι η μόνη μορφή αντιεξουσίας διότι ωθεί του κατειλημμένους εξ αυτού στην προσπέλαση προκεκαθορισμένων μορφών συμπεριφοράς, σύμβασης, συνύπαρξης.

Καλά, είναι αρνητικά τα περισσότερα στον έρωτα: εγκατάλειψη, προδοσία, ζηλοτυπία, δύσπνοια, αϋπνία, πόνος.

Όμως το ίζημα ύστερα από όλο το ταρακούνημα είναι η ηπιότητα, η ευρυχωρία, η αυτογνωσία, η συγχώρηση: η ανθρωπιά.

Άνθρωπος που δε βίωσε τον έρωτα δεν είναι άνθρωπος. Ούτε εξεγερμένος ούτε ειρηνικός, ούτε γαλήνιος ούτε αντάρτης.

Διότι ο έρωτας, εκτός από απάντηση, είναι το παν.

Γιατί ο έρωτας ; Διότι ο έρωτας.

Από το "Έρωτας, ανθρώπου μύησις" του Γιώργου Σταματόπουλου
(Την επιλογή-σύνθεση έκαναν: Ιωάννα Λουλάκη με Χριστίνα Παούνη, για αφιέρωμα με θέμα:
"Έρως διαχρονικός, από τον Όμηρο έως σήμερα...")

οι παρακάτω εικόνες κάλυψαν άλλες του βιβλίου, οι οποίες, κατά τη γνώμη μας, δεν έπρεπε να υπάρχουν σε βιβλίο αυτού του επιπέδου...



Έξοδος ονείρου, Δημήτρη Παπαχρήστου








και η πρότασή μας για εφήβους, αλλά και για "ανήλικους ενήλικες"...



Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Νίκος Καββαδίας, σαν σήμερα, το 1975, "έσχισε τη θολή γραμμή των οριζόντων"

MAL DU DEPART

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα' χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει..."

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
-------------------------------


κι ένας άλλος καϋμός...

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Ενας γέρος

Στου καφενείου του βοερού το μέσα μέρος
σκυμένος στο τραπέζι κάθετ' ένας γέρος·
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.

Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνεια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε και δύναμι, και λόγο, κ' εμορφιά.

Ξέρει που γέρασε πολύ· το νοιώθει, το κυττάζει.
Κ' εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χθές. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.

Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα·
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα - τι τρέλλα! -
την ψεύτρα που έλεγε· «Αύριο. Εχεις πολύν καιρό.»

Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση
χαρά θυσίαζε. Την άμυαλή του γνώσι
κάθ' ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.

... Μα απ' το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίσθηκε. Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2009

Νίκος Ξυλούρης

"Έβαλ' ο θεός σημάδι παληκάρι στα Σφακιά..."
ακούσαμε σαν σήμερα,
στις 8 το πρωί της 8ης Φεβρουαρίου του 1980,
από την ΕΡΑ...
Στη μνήμη του αφιερώνουμε το παρακάτω :

"Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου" του Κώστα Βάρναλη...

Δε λυγάνε τα ξεράδια
και πονάνε τα ρημάδια!
Κούτσα μια και κούτσα δυο
της ζωής το ρημαδιό!

Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι,
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' φήναν νηστικό.

Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια
με κοτρόνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!

Aνωχώρι, Κατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι,
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μου 'βγαινε η ψυχή.

Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κι' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά.

Kαι ζευγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι' άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.

Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνωνται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαϊ.

Kαι γι' αυτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!

Aλλά εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Μαη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.

Kι' ο παπάς με την κοιλιά του
μ' έπαιρνε για τη δουλειά του
και μου μίλαε κουνιστός:
"Σε καβάλησε ο Χριστός!

Δούλευε για να στουμπώση
όλ' η Χώρα κι' οι Καμπόσοι.
Μη ρωτάς το πώς και τί,
να ζητάς την αρετή!


-Δε βαστάω! Θα πέσω κάπου!
-Ντράπου! Τις προγόνοι ντράπου!
-Αντραλίζομαι!... Πεινώ!...
-Σούτ! θα φας στον ουρανό!"

Kι' έλεα: όταν μιαν ημέρα
παρασφίξουνε τα γέρα,
θα ξεκουραστώ κι' εγώ,
του θεού τ' αβασταγό!

Όχι ξύλο! Φόρτωμα όχι!
Θα μου δώσουνε μια κόχη,
λίγο πιόμα και σανό,
σύνταξη τόσω χρονώ!

Kι' όταν ένα καλό βράδυ
θα τελειώσει μου το λάδι
κι' αμολήσω την πνοή
(ένα πουφ είν' η ζωή),

H ψυχή μου θε να δράμη
στη ζεστή αγκαλιά τ' Αβράμη,
τ' άσπρα, τ' αχερένια του
να φιλάη τα γένια του!

Γέρασα κι' ως δε φελούσα
κι' αχαϊρευτος κυλούσα,
με πετάξανε μακριά
να με φάνε τα θεριά.

Kωλοσούρθηκα και βρίσκω
στη σπηλιά τον Αι-Φραγκίσκο:
"Χαίρε φως αληθινόν
και προστάτη των κτηνών!

Σώσε το γέρο κύρ Μέντη
απ' την αδικιά τ' αφέντη,
συ που δίδαξες αρνί
τον κύρ λύκο να γενή!

Tο σκληρόν αφέντη κάνε
από λύκο άνθρωπο κάνε!..."
Μα με την κουβέντα αυτή
πόρτα μου 'κλεισε κι' αυτί.

Tότενες το μαύρο φίδι
το διπλό του το γλωσσίδι
πίσω από την αστοιβιά
βγάζει και κουνάει με βιά:

"Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κι' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι' όξαποδώ
κει δεν είναι παρά δώ.

Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρης. Οπου ποθεί
λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Mη χτυπάς τον αδερφό σου-
τον αφέντη τον κουφό σου!
Και στον ίδρο το δικό
γίνε συ τ' αφεντικό.

Χάιντε θύμα, χάιντε ψώνιο
χάιντε Σύμβολον αιώνιο!
Αν ξυπνήσης, μονομιάς
θα 'ρτη ανάποδα ο ντουνιάς.

Kοίτα! Οι άλλοι έχουν κινήσει
κι' έχ' η πλάση κοκκινήσει
κι' άλλος ήλιος έχει βγη
σ' άλλη θάλασσ', άλλη γης".

(η ορθογραφία-εκτός πολυτονισμού- όπως την ...ξαναβρήκαμε στην "Ποιητική Ανθολογία" του Λίνου Πολίτη, Βιβλίο Έβδομο, Σικελιανός-Καβάφης και οι νεώτεροι. Διαβάζουμε στο εσώφυλλο : "Εξετυπώθη τον Αύγουστον του 1972 εις το τυπογραφείον των Εκδόσεων Γαλαξία - Αριθμός εκτυπώσεως 250. Δρχ. 30 "
και αναπολούμε...
και μας καταλαμβάνει μια Νοσταλγία...)

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

70 χρόνια Ελληνικής Ραδιοφωνίας

Προλαβαίνετε να δείτε την έκθεση, να πάρετε CD με θέατρο στο ραδιόφωνο και παλιότερες εκπομπές, να κάνετε τη δική σας εκπομπή... Θα βρίσκεται στο Ζάππειο έως την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου. Πριν λίγο άκουσα από την εκπομπή του Ζαππείου, τη Μαρίνα Λαχανά, να λέει ότι ακροατές ζήτησαν να ταξιδέψει η έκθεση και σε άλλες πόλεις... Καλόν! Ίδωμεν...
Πήγα στο Ζάππειο...
Ήταν όλα και όλοι εκεί…(παλιά ραδιόφωνα, μικρόφωνα και άλλα μηχανήματα, φωτογραφικό υλικό, «φωνές του ραδιοφώνου»…)
Ο μαγικός κόσμος του ραδιοφώνου…
Πρωτότυπη η ιδέα για εκπομπές ακροατών.
Έκανα τη δική μου εκπομπή. Ευχαριστώ... (την ακούτε εδώ)
Παρακολούθησα, ζωντανά, και την εκδήλωση με τον Παντελή Θαλασσινό την αφιερωμένη στο στιχουργό Ηλία Κατσούλη, "στον κύριό μας με αγάπη"...
ταξίδεψα στις εικόνες του...
περπάτησα στα σοκάκια της σκέψης του...
φωτίστηκα από τα μελωδικά χρώματα, έτσι όπως ξέρει να ντύνει τους στίχους του Ηλία Κατσούλη ο Παντελής Θαλασσινός (ως "άλλο του μισό" όπως λέει ο Ηλίας στο Καλαντάρι τους), "αποκαλύπτοντας όλα τα φανερά ή κρυμμένα συναισθήματά τους"
Τις υπόλοιπες συναυλίες και θεατρικά αναλόγια, βεβαίως, άκουσα από το Δεύτερο...
Ακούω Ελληνική Ραδιοφωνία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... (δεκαετία του ΄60)
Ζω με την … ΕΡΑ
(Παρακαλώ φροντίστε - χρόνια το ζητάω - να ακούν καλά ΕΡΑ και οι ...χαράδρες... όπου βρίσκεται το χωριό μου το Επταχώρι Καστοριάς.
------------------------------------------------
Από το λεύκωμα που διατίθεται στην έκθεση


Μάιος 1938
Ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών λειτουργεί κανονικά και η εφημερίδα "Ελληνικόν Μέλλον" δημοσιεύει σχετικό ρεπορτάζ. Σε σημείο του ρεπορτάζ αναφέρεται: "Το στούντιο συνδέεται μετά του πομπού διά καλωδίου το οποίον είναι υπόγειον, διά δε τας πόλεις έξω των Αθηνών είναι εναέριον"






και από το πρόγραμμα των εκδηλώσεων :

Η μουσική και τα τραγούδια φιλοξενούνται στην ειδικά διαμορφωμένη Αίθουσα Θεαμάτων του Ζαππείου. "Χωρίς ηλεκτρισμό". Μοναδική προϋπόθεση η αντοχή τους στο χρόνο. Στα χρόνια. Δημιουργοί και ερμηνευτές δίνουν το παρόν σε μια σειρά μουσικών συναντήσεων με το κοινό.

Στο Ζάππειο, Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009, 8 το βράδυ...
"στον κύριό μας με αγάπη"
"Ο Παντελής Θαλασσινός τραγουδά το λόγο του Ηλία Κατσούλη, του συνοδοιπόρου του στη δισκογραφία. Επιλέγει να φωτίσει τα χρώματα των στίχων του, να ταξιδέψει μέσα στις εικόνες του, να περπατήσει στα σοκάκια της σκέψης του…"


"μισό λεπτό να κουρδίσω, μισό"... λέει ο Παντελής, κι εμείς περιμένουμε να τον ακούσουμε να τραγουδάει το λόγο του αγαπημένου του κυρίου Ηλία Κατσούλη...με αγάπη... μυσταγωγία...



Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΣΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΕΛΩΝΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ...ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥΛΗ "ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ, ΜΕ ΑΓΑΠΗ"

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Φλεβάρης των φλεβών (από το καλαντάρι των Ηλία Κατσούλη - Παντελή Θαλασσινού

"Και η Γιούλα Ροζάκου που χρωμάτισε ευαισθησίες και έπλασε μορφές
μηνών, όπως τις είδαν τα μάτια της γοητευτικής της φαντασίας"

Ηλίας Κατσούλης


(περισσότερα στην ετικέτα:Ηλίας Κατσούλης)