Θεά της νύχτας, σελήνη. Αναφορά των μύθων, της απορίας, της έκστασης, του ουρανού γλυκιά κόρη, ντροπαλή, πριγκίπισσα του εαυτής κίτρινου. Ολόσωμη κι απείθαρχη στα νοητικά φτερουγίσματα, υπάκουη κι ολόφωτη στα ψυχικά κελεύσματα, στην αγωνία της συνεύρεσης με ένα αόριστο, ηδύ συναίσθημα. Άστρο που αλαφιάζει τους ανθρώπους με την ομορφιά του κύκλου της, που στολίζει τις αμμουδιές αλλά και τους υπονόμους των βρώμικων μεγαλουπόλεων. Νύμφη του σύμπαντος, ολόδροση και ολόχαρη για τη σεμνότητα του απείρου. Λουλούδι στο χάος, του ήλιου και των ποιητών ερωμένη, σαλεύει τα λογικά, φουσκώνει το στήθος των αντρών και γυναικών, ανάβει τα πρόσωπα και τις καρδιές, σκορπίζει ελπίδες βυθοσκόπησης στα μύχια, αιφνιδιάζει τα ρολόγια και την «τακτοποίηση».
Τρέμουλα γεννάει, τη μυθική μνήμη ανασαλεύει, τους δισταγμούς αφανίζει. Συντρόφισσα και παρηγοριά στον αρχέγονο τρόμο, στους πρώτους κυματισμούς του νου, στη λαχτάρα για προσδιορισμό μέσα σε ένα σπαραχτικό ονειροδρόμιο του μηδέν.
Η γη χαίρεται τους καρπούς της, κρυφογελάει με τον οργασμό του χώματος, απολαμβάνει τη μυρωδιά του, το βασίλειο των ζώων χάνει τους βασιλείς του, οι ιεραρχίες τσακίζονται από την εξουσία της χλωμής θεάς. Για στιγμές λίγες το DNA της ανθρωπότητας σαστίζει. Το αύριο ανήκει στους ρασιοναλιστές. Τα όρια της αξιοπρέπειας διευρύνονται. Η αξιοπρέπεια μετουσιώνεται σε ίλιγγο, σε θαυμασμό για κείνο το αλλόκοτο άστρο που θρυμματίζει το γεγονός, που πυρπολεί την αλλοφροσύνη, που αυθαιρετεί στην πρόκληση κι εκδήλωση της συγκίνησης.
Σελήνη. Του έρωτα μητέρα, παμφανόωσα την τρυφερότητα της έφηβης ανάτασης, της ανθρώπινης μοίρας. Του ωκεανού συμπαραστάτιδα, σκέπη των φτωχών και των αλλοπαρμένων, των ανήσυχων και των απελπισμένων. Θαλπωρή του πόνου και του αδιέξοδου, ελεγεία του πάθους, φόρμιγξ αιθέρια, του διαστήματος αίγλη και κόσμημα.
Των μωρών «παραμάνα», θωπεύουσα τα πρώτα τους σκιρτήματα, των μοναχικών οδοιπόρων οδηγός και σύντροφος.
Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής.
Ατενίζουσα απόψε – είκοσι πέντε χρόνια από τότε που τη «μίασαν» ο Άρμστρονγκ και η παρέα του της «επιστήμης» - τη θλίψη και την ταπείνωση του ανθρώπινου γένους, πιθανόν να σκέφτεται την χαρίεσσαν γυνή που λοιδόρησε τον Θαλή, όταν ο σοφός άντρας σκόνταψε παρατηρώντας τα αστέρια. Αλλά και η γυναίκα και ο Θαλής είχαν δίκιο.
Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.
Γιώργος Σταματόπουλος
(παμφανόωσα = μετοχή του παμφαίνω = αστράφτω πολύ, λάμπω)
(Ο Γιώργος Σταματόπουλος εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία. Από τα βιβλία του διάβασα και μου άρεσαν τα εξής: "Αμμουδιές στην απρόσιτη διαφάνεια", 1994, "Έρωτας, ανθρώπου μύησις", 2001, "Η φωνή", 2005.
Το ποιητικό αυτό κείμενο το έγραψε για κάποια πανσέληνο του 1994, απ' ό,τι φαίνεται στην προτελευταία παράγραφο. Ευτυχώς είχα κρατήσει το απόκομμα της εφημερίδας απ΄όπου το αντέγραψα εδώ, αλλά το έστειλα και στον Σταματόπουλο, αφού δεν το είχε :)
Τρέμουλα γεννάει, τη μυθική μνήμη ανασαλεύει, τους δισταγμούς αφανίζει. Συντρόφισσα και παρηγοριά στον αρχέγονο τρόμο, στους πρώτους κυματισμούς του νου, στη λαχτάρα για προσδιορισμό μέσα σε ένα σπαραχτικό ονειροδρόμιο του μηδέν.
Η γη χαίρεται τους καρπούς της, κρυφογελάει με τον οργασμό του χώματος, απολαμβάνει τη μυρωδιά του, το βασίλειο των ζώων χάνει τους βασιλείς του, οι ιεραρχίες τσακίζονται από την εξουσία της χλωμής θεάς. Για στιγμές λίγες το DNA της ανθρωπότητας σαστίζει. Το αύριο ανήκει στους ρασιοναλιστές. Τα όρια της αξιοπρέπειας διευρύνονται. Η αξιοπρέπεια μετουσιώνεται σε ίλιγγο, σε θαυμασμό για κείνο το αλλόκοτο άστρο που θρυμματίζει το γεγονός, που πυρπολεί την αλλοφροσύνη, που αυθαιρετεί στην πρόκληση κι εκδήλωση της συγκίνησης.
Σελήνη. Του έρωτα μητέρα, παμφανόωσα την τρυφερότητα της έφηβης ανάτασης, της ανθρώπινης μοίρας. Του ωκεανού συμπαραστάτιδα, σκέπη των φτωχών και των αλλοπαρμένων, των ανήσυχων και των απελπισμένων. Θαλπωρή του πόνου και του αδιέξοδου, ελεγεία του πάθους, φόρμιγξ αιθέρια, του διαστήματος αίγλη και κόσμημα.
Των μωρών «παραμάνα», θωπεύουσα τα πρώτα τους σκιρτήματα, των μοναχικών οδοιπόρων οδηγός και σύντροφος.
Σελήνη της φρενίτιδας αλλά και της περισυλλογής, καθρέφτης της μικρότητάς μας και της άγνοιάς μας της Απειρικής.
Ατενίζουσα απόψε – είκοσι πέντε χρόνια από τότε που τη «μίασαν» ο Άρμστρονγκ και η παρέα του της «επιστήμης» - τη θλίψη και την ταπείνωση του ανθρώπινου γένους, πιθανόν να σκέφτεται την χαρίεσσαν γυνή που λοιδόρησε τον Θαλή, όταν ο σοφός άντρας σκόνταψε παρατηρώντας τα αστέρια. Αλλά και η γυναίκα και ο Θαλής είχαν δίκιο.
Η σελήνη θα παραμείνει εκεί και σε κάθε της «πλήρωμα» θα ομορφαίνει την ασχήμια μας. Θα μας αναστατώνει για λίγες ώρες, τόσες ώστε να παρέλκεται η φρίκη και να παραμένει το θαύμα και η απορία της Ύπαρξης.
Γιώργος Σταματόπουλος
(παμφανόωσα = μετοχή του παμφαίνω = αστράφτω πολύ, λάμπω)
(Ο Γιώργος Σταματόπουλος εργάζεται ως δημοσιογράφος στην Ελευθεροτυπία. Από τα βιβλία του διάβασα και μου άρεσαν τα εξής: "Αμμουδιές στην απρόσιτη διαφάνεια", 1994, "Έρωτας, ανθρώπου μύησις", 2001, "Η φωνή", 2005.
Το ποιητικό αυτό κείμενο το έγραψε για κάποια πανσέληνο του 1994, απ' ό,τι φαίνεται στην προτελευταία παράγραφο. Ευτυχώς είχα κρατήσει το απόκομμα της εφημερίδας απ΄όπου το αντέγραψα εδώ, αλλά το έστειλα και στον Σταματόπουλο, αφού δεν το είχε :)
Όπως την είδα το Νοέμβριο (από παλιότερη ανάρτηση)
Του Δεκεμβρίου την έψαχνα...
την περιμένω σήμερα...
χθες βράδυ...ντροπαλή πίσω από τα σύννεφα,
μου φάνηκε με χαιρέτησε...
3 σχόλια:
Τι όμορφο κείμενο.. Και αυτή η πανσέληνος..Μου υπενθυμίζεις πόσο πολύ μου έχει λείψει η φύση..
Όπως μου έλεγες, το ποιητικό κείμενο του Σταματόπουλου θα μας ταξιδέψει μαζί με τα τραγούδια που διάλεξες στην αυριανή εκπομπή.
Υπέροχες αναρτήσεις.
Μου αρέσουν τα κείμενα με ποιητικό λόγο.Σου αφήνουν περιθώριο να βρείς πίσω απο τις πολύσημες λέξεις κάτι απο τον εαυτό σου και να προεκτείνεις το ανάγνωσμα.
Δημοσίευση σχολίου