Πολυτεχνείο. Νοέμβρης 1973

Ζούσε τη ζωή του

σαν να τη θυμόταν

Μαρτυρία

Δημήτρης Παπαχρήστος

Εκδ. Καστανιώτης (Έτος 1^ης έκδ. 2003)

“…αδέλφια μας στρατιώτες, αδέρφια μας στρατιώτες… πώς είναι δυνατόν…

και αρχίζω τον Εθνικό Ύμνο, αυτό το αιώνιο σύμβολο της ελευθερίας…»

εδώ ακούμε τη συγκλονιστική απαγγελία...
https://www.youtube.com/watch?v=MlFnpxn9oTk&feature=youtu.be

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ήταν απ΄τους πρωταγωνιστές τού φοιτητικού κινήματος και ένας απ΄τους εκφωνητές του ραδιοφωνικού σταθμού στο Πολυτεχνείο…

(Αποσπάσματα)

Όταν δεν αξίζει τη ζωή μας να τη διηγηθούμε, είναι σαν να μην τη ζήσαμε …………………………………………………………………………………………………

Ό,τι περιλαμβάνεται στις σελίδες αυτού του βιβλίου είναι η ζωή μου και οι σκέψεις μου, είναι οι ευαισθησίες και τα σκιρτήματα ενός νέου της εποχής και του δύσκολου καιρού που ζήσαμε πριν από τριάντα χρόνια και απευθύνεται στα σημερινά παιδιά, μια και οι καιροί δυστυχώς το επιβάλλουν, γιατί έχει φανεί πως νοσταλγούν κάτι που δεν έζησαν, δηλαδή την εξέγερση του Πολυτεχνείου, και ψιλοζηλεύουν, κι αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο, γιατί προετοιμάζονται να κάνουν το «δικό» τους, κάτι περισσότερο και ουσιαστικότερο, κόντρα στους κάθε λογής απολογητές του συστήματος, που προσπάθησαν και το Πολυτεχνείο και τους αγωνιστές «ελεύθερους πολιορκημένους», να απομυθοποιήσουν, να συκοφαντήσουν, να το διαστρεβλώσουν και να μας διαβάλουν σε τέτοιο βαθμό, που από ήρωες που μας ανέβαζαν και μας κατέβαζαν και μας βάφτισαν οι ίδιοι, να μας κάνουν να αισθανόμαστε ένοχοι και απολογούμενοι. Γιατί το Πολυτεχνείο, πρέπει να το καταλάβουμε, μας ξεπέρασε, έγινε σύμβολο, ένα αγκάθι στα μαλακά της υπνώττουσας κοινωνίας, έγινε επικίνδυνο και ενοχλητικό σε κάθε εξουσία, γιατί θυμίζει, γιατί δείχνει το δρόμο του αγώνα, της σύγκρουσης και της ρήξης, είναι κάτι πιο πολύ από αυτό που ζήσαμε, έγινε φως, κόκκινη μνήμη, λαμπρό ορόσημο, σημάδεψε το χρόνο, έγινε Ιστορία.

…………………………………………………………………………………………………………

Το 1973 ήταν η αποκορύφωση του φοιτητικού κινήματος, που έφτασε να σημαδευτεί από την κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Από το 1969 μια χούφτα φοιτητών με πρωτοφανέρωτους τρόπους δράσης και οργάνωσης είχε πάρει την απόφαση να αγωνιστεί για την ανατροπή της χούντας. Τα δύο χρόνια προετοιμασίας που οδήγησαν στο Πολυτεχνείο δεν ήταν μια στροφή στην Πατησίων, να μπούμε μέσα να το καταλάβουμε και να τα σπάσουμε για να γίνουμε θέαμα των καναλιών, όπως συνέβη πολλές φορές στις επετείους στο όνομα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973. Είναι γεμάτα από ξεχωριστά γεγονότα, από προσωπικές ιστορίες, από συλλήψεις και βασανιστήρια, που έγιναν τα μοναδικά βιώματά μας, με αποτέλεσμα να συγκροτηθεί ένα ανεπανάληπτο πειστικό φοιτητικό κίνημα, που έμελλε να γράψει τη δική του σελίδα στο νεολαιίστικο κίνημα της πατρίδας μας, που συνδέθηκε με το παρελθόν, με το κίνημα της δεκαετίας του ΄60 και του 1-1-4, και εκφράστηκε με το σύνθημα ΕΛΑΣ – ΕΑΜ –ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, για να πάει πιο πίσω, μακρύτερα και βαθύτερα, στην Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση.

…………………………………………………………………………………………………………

(Φεβρουάριος 1973)

Το κίνημα πλέον δρα ανοιχτά και μαζικά, συγκρούεται με την αστυνομία σπάζοντας το φόβο και την τρομοκρατία. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες η χούντα αναγκάζεται, για να αποκεφαλίσει το φοιτητικό κίνημα, έτσι πίστευε, να διακόψει την αναβολή περισσότερων από εκατόν είκοσι φοιτητών, όπως έχω αναφερθεί, των πρωταίτιων, από όλες τις σχολές.

Η πράξη της αυτή έριξε λάδι στη φωτιά. Εμείς βρεθήκαμε στο στρατό και η παρουσία μας εκεί λειτούργησε καταλυτικά στους στρατιώτες, που μας είδαν εν πολλοίς με συμπάθεια. Η χούντα βρέθηκε στριμωγμένη, έμεινε ανεκδιήγητος ο λόγος του Παπαδόπουλου στη συνάντησή του με τους πρυτάνεις, που τους απειλούσε, τους εξευτέλιζε επί μία ώρα και κανένας δεν τόλμησε να μιλήσει, υποσχόμενος σ’ εμάς πως θα μας έδιναν άδειες για να τελειώσουμε τις σπουδές μας, και οι συμφοιτητές μας έξω και μέσα στις σχολές με κύριο σύνθημα «Φέρτε μας τα αδέρφια μας πίσω» δυνάμωσαν τον αγώνα και το κίνημά μας.

………………………………………………………………………

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΞΑΝΘΗΣ,

ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΣΤΟ ΚΡΑΤΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ 516 Τ.Π.

ΤΟ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 1973

………………………………………………………………………

Στο τζόκεϊ που φορούσα είχα γράψει κάτω απ΄ το γείσο «Στρατιώτης-φοιτητής Δ.Π.» και πιο κάτω «Το χάσμα που άνοιξε ο σεισμός ευθύς εγέμισε άνθη…» Δ.Σ. Όλοι οι στρατιώτες συνήθιζαν να γράφουν κάτι στο καπέλο τους.........................................................

Με διαταγή και απειλές απαιτήθηκε να σβηστεί αμέσως…………………

Το πράγμα δε σταμάτησε ως εκεί, είχε και συνέχεια. Μετά την αναφορά με κάλεσε το Δεύτερο Γραφείο για να ξεκαθαρίσει την υπόθεση.

Στην αρχή άρχισε να φωνάζει και να φοβερίζει.

«Θα σε κάνω, θα σε φτιάξω αν δε βάλεις μυαλό, να πάψεις να΄σαι προκλητικός, εδώ θα γίνεις με το ζόρι παπαδοπουλικός. Θα σας εξαφανίσουμε κτλ. Εμείς είμαστε ο σεισμός; Το χάσμα, ε; Κι εσείς είστε τα άνθη! Κοιτάξτε άνθη! Αυτά που ήξερες να τα παρατήσεις…»

Προσπάθησα να στηριχτώ στο «εθνικός ποιητής», που έγραψε τον ύμνο στην ελευθερία που τον τραγουδάμε στη γραμμή. Μα δεν έπιασε.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ.

ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΟ 1972, ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑ

ΣΤΗ ΜΕΣΟΓΕΙΩΝ

Αθήνα 9 του Μάη 1972

Γεννήθηκα στη βόρειο Εύβοια. Το όνομά μου είναι Παπαχρήστος Δημήτρης.

Στα μικρά μου χρόνια πέρασα τη ζωή μου εντελώς βουκολικά. Αγάπησα τη φύση όσο τίποτε άλλο. Σ’ αυτό ίσως να συνετέλεσε και ο Κρυστάλλης που διάβαζα στο σχολείο. Επειδή ο πατέρας μου ήταν γεωργός, το μόνο που μου έμαθε στην αρχή ήταν ν’ αγαπάω τη γη σαν μάνα μου, γιατί αυτή μας έτρεφε, και τα ζώα που είχαμε στο σπίτι, γιατί τον άνθρωπο έχουν θεό τους.

Πόνεσα τη γη, τους απλούς ανθρώπους του χωριού, θαύμασα τη φύση και τις ομορφιές της και με τους δασκάλους και τους καθηγητές γνώριζα όλο και περισσότερα πράγματα.

Η Ιστορία ήταν το πάθος μου, μ’ έφερε κοντά, πολύ κοντά στα διάφορα γεγονότα, στον κλασικό πολιτισμό και στους ανθρώπους που δημιούργησαν την ελληνική αξεπέραστη πραγματικότητα.

Αυτό που με τράβηξε περισσότερο ήταν η λογοτεχνία και περισσότερο η ελληνική ποίηση. Πίστευα και πιστεύω πως η ποίηση για τον Έλληνα είναι θρησκεία. Και ο θεός της είναι ο Όμηρος.

Εδώ στην απομόνωση που βρίσκομαι αισθάνθηκα την ανάγκη, μια και δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο, να μιλήσω με τον Έλληνα και να του πω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι. Δεν θ’ ακούσει, μια και θα χρησιμοποιήσω τη γλώσσα της σιωπής και θα τον αφουγκραστώ εγώ την ώρα που θα ψιθυρίζει από μόνος του τα τραγούδια της πατρίδας του. Και θ’ απαγγέλει τους στίχους των ποιητών της.

Θα του πω πως θα πρέπει ν’ αγαπάει πολύ τον τόπο του και να προσπαθεί να τον διαφυλάσσει ακέραιο και ωραίο. Να προσέχει να μην αλλοτριωθεί εθνικά. Και πολιτιστικά. Πάντα να υπάρχει μέσα του το ανθρώπινο και το οικουμενικό, το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό.

Πάντα να βρίσκεται στις επάλξεις του πνεύματος, ν’ αγωνίζεται για το συνάνθρωπό του και για την καλυτέρευση της κοινωνίας του κόσμου.

………………………………………………………………………………

Η ποίηση με βοήθησε να βλέπω τα πράγματα όλα, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, μ’ ένα ξεχωριστό μάτι. Πάντα έδινα μια ομορφιά σε όλα. Πίστευα πως η ομορφιά και η ωραιότητα φανέρωναν την αλήθεια. Γι’ αυτό αποστρεφόμουν καθετί που δεν ήταν ξεκάθαρο και παρουσιαζόταν με μια θολούρα ή με επιτήδευση.

(Το υπόλοιπο καταστράφηκε.)

----------------------------------------------------------------

Τα παρακάτω αποτελούν υλικό από την επίσκεψη του Δημήτρη Παπαχρήστου στο 1ο Γυμνάσιο Καστοριάς, ως καλεσμένος
 της σχολικής βιβλιοθήκης (κλικ) 

Σ’ ευχαριστούμε Δημήτρη Παπαχρήστο για όλα…

Σ’ ευχαριστούμε για την κατάθεση ψυχής-ζωής…

Σ’ ευχαριστώ και εκ μέρους των μαθητών μου που είχαν την τύχη (Νοέμβριο του 2005) να σ’ ακούσουν, να σε νιώσουν δίπλα τους, να σε ρωτήσουν και να ρουφούν κυριολεκτικά όλα όσα με πολύ ζεστό, τρυφερό, μοναδικό τρόπο ξέρεις να λες και να πλησιάζεις τα νέα παιδιά… 

Έτσι που μόνο ένας πάντα νέος μέσα του μπορεί να το κάνει…

Σου εύχομαι να είσαι για πάντα αυτός που είσαι!..

Όχι, δεν είναι χίμαιρα

να καβαλάμε τ' όνειρο τη θείαν ετούτη μέρα

που όλα, ορατά κι αόρατα, κι εμείς, και οι ήρωες, κι οι θεοί,

στην ίδια ορμάμε μέσα αιώνια σφαίρα!

από το "Αττικό" του Άγγελου Σικελιανού