Τοιχογραφία της άνοιξης

Γιώτας Αργυροπούλου

"Τοιχογραφία της άνοιξης" και "Νερά απαρηγόρητα"

"Νερά απαρηγόρητα" ,

τιτλοφορεί συλλογή ποιημάτων της η Γιώτα Αργυροπούλου.

Όμως εγώ ...παρηγορήθηκα διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας...

Χόρτασα... (συγγνώμη Γιώτα για το α-ποιητικό ρήμα),

γέμισα... συγκινήθηκα... χάρηκα...

"Τοιχογραφία ζωής", θα έβαζα έναν παράλληλο τίτλο,

παίρνοντας από την "Τοιχογραφία της άνοιξης".

Ζωντανεύουν τα παιδικά χρόνια (10ετίας ΄6ο),

μνήμες, αναπολήσεις, συγκινήσεις...

εικόνες της επαρχίας, αλλά και του άστεως πού και πού,

η καθημερινή ζωή με αγαπημένα πρόσωπα

σε χώρους "αγιασμένου κάματου",

σε ποτάμια και πηγές,

στους ελαιώνες και στ' αλώνια,

μέσα σε πέτρινα σπίτια και σχολεία...

Σταχυολογώ (συγγνώμη Γιώτα για την ...αυθαιρεσία)

"Τα παιδικά μας χρόνια

κοιμούνται σε άνθη νεραντζιάς"

"Άπλωνα τα χέρια μου

έδινα την καρδιά μου"

"Φτερά πεσμένα και βαριά τα σκούρα πανωφόρια μας

να στάζουν"

"Εκείνοι όμως το πρωί

απλώσανε στον ήλιο

μελαχρινό χαμόγελο"

"Νερό στον ουρανίσκο μου

λαλιά νερού στα σπλάχνα"

"Παλιά το δίκαιο του ουρανού

το είχαν ορίσει τα πουλιά"

"το 'αλογο ιδρωμένο στου φεγγαριού το φώς.

Εδώ τραγούδησαν τη γη για να καρπίσει"

"Στο όνειρό τους κέντησαν ωραίο περιβόλι"

"Σε φέτες απορίας γευόμουνα τον κόσμο.

Δεν άλλαξε η γεύση του,

συνήθισα μονάχα."

"ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ αυτά τα πέτρινα, τα δίπατα,

κράτησαν τρίμερες χαρές

και ντουφεκιές."

"ΜΕΤΑΚΟΜΙΖΩ στα όνειρα τις νύχτες.

Στα όνειρά μου κυλούν νερά

τοπία φτερά

κυλούν απαρηγόρητα."