"φτερούγες του σύμπαντος"

Ο συγγραφέας-ποιητής Γιώργος Μπαρμπέρης στο δήμο Ηλιούπολης Για το βιβλίο του Γιώργου Μπαρμπέρη "ηδονικές συναντήσεις" εδώ Από τις "Ενδοφλέβιες διαδρομές" Τα χέρια σου Τα χέρια σου φτερούγες του σύμπαντος απολήξεις γαλαξιών τα χέρια σου εύθραυστες κορυφές από εύφορα στάχυα σάρκινες υδρορροές αιμοφόρα στρώματα υπόγειων παραδείσων τα χέρια σου αιωρούμενες σπίθες πανάρχαιων εστιών φωτεινά μονοπάτια κλίμακες αισθημάτων προς το άπειρο το πέρα το παντού το άχρονο. Η άλλη Άνοιξη Εσύ μου μιλάς για την Άνοιξη, για τον καταιγισμό των χρωμάτων στα πολύμορφα κεφαλάκια των λουλουδιών. "Μια πολύχρωμη πεταλούδα στάθηκε πάνω σε μια κόκκινη παπαρούνα". Εγώ προσπαθώ να χαμογελάσω ενθαρρύνοντας τον ενθουσιασμό σου. Με τι τρόπο θα μπορούσα, χωρίς να ταράξω την εκστατική γαλήνη σου, χωρίς η φωνή μου να φανεί ανάρμοστη μέσα στην ευωδιαστή πλημύρα της Άνοιξης, να σου πω απλά, πως για μένα κάθε κόκκινη παπαρούνα είναι μια ματωμένη καρδιά, κάθε στάχυ γερμένο είν' ένα γερμένο κεφάλι και πως οι κόρες των ματιών μου θα καθρεφτίζουν πάντα τη στιγμή που δύο πάνοπλοι στρατιώτες έσυραν από τα μαλλιά μια νεαρή κοπέλα, μάτωσαν με χτυπήματα το πρόσωπό της, μια κηλίδα αίμα σημάδεψε το δρόμο ένα ουρλιαχτό πόνου κομμάτιασε την ανοιξιάτικη νύχτα. -Κάτι με ρώτησες, τι με ρώτησες; Α, για την πασχαλιά. Ναι, μ' αρέσει έτσι ανθισμένη. Αυτό το κλαρί στην κορυφή, δες, μοιάζει με μια σφιγμένη γροθιά υψωμένη με οργή στον αέρα. Οι λέξεις Κουράστηκα τόσο πολύ παγιδευμένος ανάμεσα στις λέξεις που ταίριαζα άλλοτε με ευχαρίστηση∙ μπορούσα στ' αλήθεια να τις ανακατεύω κι έπειτα να διαλέγω τις πιο κατάλληλες κι έτσι να χρωματίζω ένα τοπίο, μιαν ιδέα, ένα πρόσωπο. Τις έστελνα απροσκάλεστες στα σπίτια, στα καφενεία, στους δρόμους, στις πλατείες, στα μικρά συνοικιακά μαγαζάκια, στις μισόφωτες κρεβατοκάμαρες, στα γραφεία, στα εργοστάσια. Τώρα γυρίζουν πάλι πίσω με κλάματα και απειλές λες και ζητούν εκδίκηση. Με πόνο ψυχής τις μαζεύω και τις βάζω σε τάξη ξανά. Με βοηθούν να ταιριάξω το λυπημένο βλέμμα τ' αγοριού που βαδίζει στην παραλία, με το γέλιο που ξεχύθηκε από τα χείλη της Ελένης, να δώσω συνέχεια στο χέρι που απλώθηκε σε χειραψία κι έμεινε μετέωρο στη θέα του μαχαιριού. Όμως συχνά συλλογιέμαι αν αξίζει τον κόπο. Κι είναι φορές που σκέπτομαι να τις ξεφορτωθώ∙ ας τραβήξουν επιτέλους το δρόμο τους. Λαχτάρισα κι εγώ ένα κορμί χωρίς συνείδηση, χωρίς δεσμεύσεις, ιδεολογικά κατασκευάσματα, ελεγχόμενο ερωτισμό, ιστορικές νομοτέλειες. Αν και γνωρίζω, μεταξύ μας, πως η λαχτάρα αυτή δεν ισοδυναμεί με παραίτηση κι η παρουσία των λέξεων όσο αβάσταχτη κι αν φαίνεται είναι παρηγοριά και λύτρωση και βάλσαμο ψυχής. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα προβληθεί η ταινιούλα: